Uzun zaman oldu sana yazmayalı. Şimdi yalnızlığımdan değil yazışım. Yoksun neye teselli arayayım.. Boşluğun vurması da değil, unutmuşum kalemi uzun zamandır. Öyle özlemişim ki seni..
Büyüdüm az da olsa galiba. 5 gün sonra bir çizgi daha hissedicem yüzümde. Ve elimde koskoca bir hiç, ve aklımda kırıntılarda kalmamış.. Anılar da olmasa yok birşeyim. Ve hep yanan umudum titremeye başladı, ve çevremde bana yakın hiç kimse kalmadı... Dostlarda bir yere kadar. Sonra yorulur kollar çekilmez kürekler. Nefe alamassam tekrar kalırım olduğum yerde su üstünde, o da bir süre. Sonra bir fırtına daha gelir ardından, -ki onada da gerek yok. Ufak bir rüzgar yada sert bir dalga bile devirir beni. Ve yüzememde karaya, yok kollarım sende bıraktım.. Belkide hep dediği şeydir bu, hani bir şeye sebep, ben ölrüm sonra. Bir can gider, toprağım doyar, komik olur..
Olmuyor işte. Kaybetmişim yavaş yavaş bu duygularıda. Zaman geçerken kaybolup gitmiş ben farketmemişim hala.. Sarılınca birşeylere dokunmalı içimde, ben sarılmak istemiyorum kimseye.. Alışa gelmişlikte de olsa, vardır ya hissetmeden yanaklardan öpüşmek. O hissizliği bile bilemiyorum. Güneş doğuyor kalkıyorum, veda ediyor yatıyorum. Ve hala savaşmak için daha savaşıyorum, en zor olanı da bu, bile bile yaşıyorum..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder